Oorspronkelijk was er in de Christelijke wereld een rijkdom aan verschillende liturgische vormen. In het Westen heeft de Latijnse liturgie de oorspronkelijke vormen verdrongen. In het Oosten bleven talrijke ritussen verder bestaan: de Armeense, Chaldeïsche, Koptische, Syrische… maar de Byzantijnse ritus was populair en heeft zich verspreid tussen de Slavische volkeren onder de Slavonisch gesproken variant. Sinds de Oosterse Schisma van 1054 leven de meeste Oosterse christenen gescheiden van de Kerk met Rome. Maar toch blijven heel wat Orthodoxe christenen de Paus van Rome erkennen als het hoofd van hun Kerk, ze leven dus in Unie met Rome, zoals deze parochie, terwijl ze hun geloof belijden volgens hun oude Byzantijnse traditie.
De Heilige Liturgie volgens de H. Johannes Chrysostomos verschilt niet in wezen van de Latijnse H. Mis. De Byzantijnse liturgie is een feestelijk gebeuren; het “hierNUmaals” wordt op theatrale wijze betrokken in het gebed en gezang van de gelovigen die op hun beurt deelgenoot worden van het goddelijke. In haar huidige vorm is de liturgie doorheen de tijd enkel maar een beetje ingekort, en voor het overige is ze vrij oorspronkelijk vroeg middeleeuws, zoals vroeger de pelgrims en de kruisvaarder ze moeten gehoord en beleefd hebben.